Άνοιξε αργά να μπει το φως
να μην τυφλώσει τις σκιές μας,
της λάσπης είμαστε το βιος
μοίρα αναπόδραστη οι πληγές μας .
Στ’ αγνά του κόσμου ιδανικά
οι πόθοι σαν παιδιά ανεβαίνουν ,
μα στου ανέμου την τροχιά
καυτοί κυκλώνες να τους δένουν.
Κορμί
στάσου δυνατή γροθιά
ζεστό σπαθί
την πέτρα να χτυπά
Ευχή
μα όταν λιώσουν τα κεριά ,
βουβός στρατός
στα νώτα μου άγρυπνα.
Βρήκαμε απάγκειο μια στιγμή
σ ένα ολόφωτο ακρογιάλι
μα ένα κύμα μοχθηρό
έσπασε του ήλιου το κοραλι.
Μην με ρωτάς γιατί ο ουρανός
μέσα στα μάτια μου βουλιάζει,,
δες πώς γεννιέται ο Θεός
στης τύρφης τον καπνό όταν στάζει….
(Κορμι
στάσου δυνατή γροθιά,
ζεστό σπαθί
την πέτρα να χτυπά..
Ευχή
μα όταν λιώσουν τα κεριά,
βουβός στρατός
στα νώτα μου αγρυπνα..) Χ2
