Λευκά ποτά και κόκκινα σεντόνια
Ένας Γενάρης ρίχνει τα ζάρια σκεφτικός
Πρώτη αγκαλιά, λες και με ξέρεις χρόνια
και στα χείλη σου επάνω, βλέπω ν’ ανοίγει ο γκρεμός
Λευκά ποτά και λέξεις ιδρωμένες
Ένας καθρέφτης ξεσκεπάζει τη ρωγμή
Άσε το φως, παλάμες ενωμένες
Και μη φοβάσαι, παγώνω το χρόνο, σε κάθε στιγμή
Μη με κοιτάς
γιατί θα μάθεις
Τα μάτια κλείσε κι άγγιξέ μου την πληγή
Μη με ρωτάς
γιατί θα μάθεις
Και θα σου δείξω μωρό μου
πως κάνω το φόβο γιορτή
Γελάς αχνά στ’ όνειρο βυθισμένη
Γύρισε η μέρα και σε θέλω σαν παιδί
Κι είν’ η ανάσα σου αυτή που με πεθαίνει
Αυτή η ανάσα που με ξεκλειδώνει και με απειλεί.
