Του φόνου την κοιλάδα αποσταμένη,
σαν νεκροφίλησε τρεκλίζοντας η αυγή
σαν με την φρίκη βρέθηκε ανταμωμένη
το πρόσωπό της γύρισε μ αποστροφή
το μακελειό εκείνο το πρωί στα Τέμπη
νάταν μην φέξει ,νάταν να μην τόχε δει
Του Αίολου οι σπλαχνικοί ανέμοι
ήρθαν λέει να μας πουν διστακτικά
πως μια χώρα από τις ράγες κατεβαίνει
και τρώει πάλι τα δικά της τα παιδιά
φραγκογιαννού την έχουν, κι αλλοπαρμένη
κάποιοι φονιάδες που είναι έξω από τα κελιά
Αδίστακτοι, στυγνοί, και πορωμένοι
γόπα σβησμένη λες θαρρούνε την ζωή
για μια νιότη που ανέμελα διαβαίνει
από την γη στους ουρανούς ν αναληφθεί
και η κοινωνία από πάνω της γερμένη
βουβά την ραίνει μ ένα δεν θα ξεχαστεί
Για τ άδικο πριν μείνει στο σκοτάδι
μια φωνή μου λέει πρέπει να βιαστώ
γι’ ένα τραίνο που έρχεται από τον Άδη
στον εφιάλτη του να επιβιβαστώ
Να μάθω ποιοι, εικοσιοχτώ Φλεβάρη,
σημάδι βάλανε τις νιότης τον Ανθό
Και ας είπανε ανθρώπινο το λάθος
και ας του στήσανε μπερντέ για να κρυφτεί
σαν χλευασμένος από το πλήθος μονομάχος
για πενήντα εφτά ψυχές φυγομαχεί
Του κάτω κόσμου τα πουλιά , σ άδικο κράτος
πάνω στις Νέμεσις έκατσαν την σκεπή
