Αν θες να μάθεις τι έπαθα
και σου ζητώ στοργή,
κυνηγημένο μ’ έφερε
η ανθρώπινη οργή.
Σκουπίδι εγώ, κουρέλι εσύ,
τα ψίχουλα του κόσμου,
σου δίνω την ανάσα μου
κι αν θες, κουράγιο δώσ’ μου.
Στα πληγωμένα μου φτερά,
το χέρι σου ν’ απλώσεις
και τις ανθρώπινες πληγές
εσύ να μου στεγνώσεις.
Σκουπίδι εγώ, κουρέλι εσύ,
τα ψίχουλα του κόσμου,
σου δίνω την ανάσα μου
κι αν θες, κουράγιο δώσ’ μου.
Τις πίκρες και τα βάσανα
μόνος μου δε θ’ αντέξω,
δώσ’ μου κι εσύ τις πίκρες σου,
στεφάνι να τις πλέξω.
Σκουπίδι εγώ, κουρέλι εσύ,
τα ψίχουλα του κόσμου,
σου δίνω την ανάσα μου
κι αν θες, κουράγιο δώσ’ μου.
