Στου Αποσπερίτη μια βραδιά
ζήτησα να βρεθούμε
κει που ανταμώνουν τα πουλιά
τις νύχτες για να πιούνε.
Κρατώ στα χέρια δυο χρυσά
να ξεπληρώσω τη χαρά
τη λύπη να ξορκίσω
όμως δεν έφτασες ποτέ
και τα φτερά σου αετέ
πως να χρυσοκεντήσω;
Υφαίνεις την παλιά πληγή
με ξύλινο ροδάνι
πικρόμελο ο χωρισμός
και ποιος θα τον γλυκάνει;
Σου κάνω δώρο ουρανό
μα εσύ κερνάς πικρό θυμό
σ΄ αγκάθινο κανάτι.
Μ΄έχεις δικάσει για να ζω
στου Προμηθέα το σταυρό
γυμνό και παραβάτη.
