Δε θα ‘ναι κόκκινη, θα είναι πολύχρωμη
δε θα ‘χει οράματα, μόνο ανάγκες
ταπεινές και σκοτεινές
και τόσο ανθρώπινες όσο κι αιώνιες
ανάγκες επιτακτικές
δε θα χωρέσουνε εκεί οι ψωνισμένοι
μονάχα οι απελπισμένοι
δε θα χρειάζονται αρχηγούς
δεξιούς κι αριστερούς ιεροψάλτες
ούτε θα έχουν αυταπάτες
δε θα ‘ναι προλετάριοι εργάτες
θα είναι τρομοκράτες.
Σε είκοσι χρόνια ή σε πενήντα
με μια σφεντόνα κι ας είμαι ενενήντα
θα σπάω τζάμια
χοντρά κεφάλια
κι ας με πατήσουν κι ας με κάνουνε χάλια
αυτό το γλέντι θα ‘ναι όλα τα λεφτά
θα ζοριστείτε ρεμάλια.
Όταν στις αγγελίες θα ζητούν μόνο φτηνές πουτάνες
εις μάτην οδυρμοί και υστερίες
εις μάτην θα χτυπούν οι καμπάνες
άγριοι, φοβησμένοι λυκάνθρωποι
κίτρινοι, μαύροι, ερυθροί και λευκοί
θα κατεβούν στα πεδινά, χρόνια πεινασμένοι στα βουνά
παγωμένοι στα χιόνια, θα τρυπώσουν
κάτω απ’ τα μεταξωτά, καλοστρωμένα σεντόνια
χαρές να κάνουν και ψώνια.
Θα ‘χει στερέψει από υλικά η ανακύκλωση
κι η πρώτη ύλη δε θα ζει πουθενά
θα μείνουν άνεργα τα τροφοδοτικά
η δε αυτόματη επανατροφοδότηση
θα επιφέρει την πλήρη συσκότιση.
Σε είκοσι χρόνια ή σε πενήντα
με μια σφεντόνα κι ας είμαι ενενήντα
το τελευταίο μου πάρτι δε χάνω
κι αν μέχρι τότε τσατιστώ και πεθάνω
θα το γλεντήσω πιο πολύ από πάνω.
