Κάποια μέρα θα ‘ρθει να μας βρει
θα φάμε, θα πιούμε μαζί
θα γελά
το κεφάλι του θα ‘χει σκυφτό
το βλέμμα του θα `ναι αγνό
θα μιλά
Και θα ‘ναι όπως παλιά
στα καφέ στα Εξάρχεια
που πηγαίναμε βόλτες
όπως τότε
στα θερινά τα σινεμά στο Θησείο
στις σινεφίλ τις ταινίες
όπως τότε.
Κάποια μέρα θα ‘ρθει να μας πει
στα γαλλικά “Du Tonic”
στη ζωή
το κεφάλι του θα ‘χει ψηλά
το χέρι του θα ‘ναι γροθιά
όπως παλιά
και θα ‘ναι το πιο μεγάλο αντίο
πριν φύγει στο τελευταίο ταξίδι
κι αφήσει τη νοσταλγία μας
μέσα στη νύχτα
και την ελπίδα σ’ ένα ποιήμα
