Χτύπαγε στο τζάμι η βροχή
κι έσταζαν τα ρούχα μου σιωπή,
που ‘μεινα από αγάπη μοναχός
κι έγινα της γης ο πιο φτωχός.
Καμιά φορά, στον ύπνο μου γυρνάς,
παραμιλώ κι εσύ μου απαντάς,
χαμογελώ κι ας έχεις πια χαθεί,
όπου και να ‘σαι, ώρα σου καλή.
Στέγνωνε στο χώμα η βροχή
κι έσβηνε στα μάτια μου η ζωή,
βγήκε ο ήλιος κι ήρθε ζεστασιά
μα έχω τα παράθυρα κλειστά.
Καμιά φορά, στον ύπνο μου γυρνάς,
παραμιλώ κι εσύ μου απαντάς,
χαμογελώ κι ας έχεις πια χαθεί,
όπου και να ‘σαι, ώρα σου καλή.
