Λέγετε…
Μπροστά στην πόρτα σου λουλούδια άφηνα
τόσο καιρό στα κρυφά,
μα δεν ερχόμουνα γιατί ντρεπόμουνα
να σου το πω φανερά…
Ε ναι λοιπόν
είμαι εγώ που σ’ αγαπώ, ήρθε η ώρα να στο πω
πόσο πια να κρατηθώ…
Ε ναι λοιπόν
είναι η πρώτη μου φορά που πετάω από χαρά,
μη μου κόψεις τα φτερά…
Και τι δεν έκανα και που δεν έφτανα
κοντά σου για να βρεθώ,
μα το σκεφτόμουνα γιατί ντρεπόμουνα
για να σου φανερωθώ.
Ε ναι λοιπόν
είμαι εγώ που σ’ αγαπώ, ήρθε η ώρα να στο πω
πόσο πια να κρατηθώ…
Ε ναι λοιπόν
είναι η πρώτη μου φορά που πετάω από χαρά,
μη μου κόψεις τα φτερά…
Ε ναι λοιπόν νόμιζα το είχα ξεπεράσει
νόμιζα πώς είναι ν’ αγαπάς είχα ξεχάσει.
Ναι είχα χάσει τη δύναμη ξανά ν’ ασχοληθώ,
το κέφι μου έκανα καλά για να περνώ.
Ήρθες εσύ κι έφυγε η συννεφιά
εσύ κι ένιωσα τον έρωτα ξανά.
Έ ναι να ‘μαστε μαζί ήταν γραφτό
ήρθε η ώρα να στο πω.
Ε ναι λοιπόν
είμαι εγώ που σ’ αγαπώ, ήρθε η ώρα να στο πω
πόσο πια να κρατηθώ…
Ε ναι λοιπόν
είναι η πρώτη μου φορά που πετάω από χαρά,
μη μου κόψεις τα φτερά…
