Έξω βρέχει κι η καρδιά μου δεν αντέχει
στη μορφή σου ο νους μου τρέχει
και ταιριάζει η μοναξιά μου στον καιρό
Πράγματά σου αγκαλιάζω,
πίνω και δε λογαριάζω
στον εαυτό μου αν θα κάνω και κακό
Φθινοπωρινή αγάπη
της ψυχής μου γιασεμί
ας ερχόσουνα για λίγο
κι ας χανόσουν στη βροχή
Δειλινό του παραδείσου
αυγουστιάτικο πρωί
ας γινόσουν βοριαδάκι
να μ’ αγγίξεις μια στιγμή
Έξω βρέχει και στα τζάμια που θαμπώσαν
γράφω για όσα με προδώσαν
και ταιριάζει η μοναξιά μου στον καιρό
Όλα γύρω σε θυμίζουν
και το νου μου βασανίζουν
και φοβάμαι μες στη νύχτα μη χαθώ
